मनीसजात सुरवेक तयार केल्ले अवस्थेंतल्यान कसो पडलो तें आमी पळयलां . पूण बायबलांत (वेदपुष्टकम) सुरवाती सावन देवाक आशिल्ली येवजण चालूच उरता. ही येवजण तेन्ना जारी जाल्ल्या एका वचनाचेर केंद्रीत आशिल्ली आनी तीच येवजण पुरुषसुक्तांत प्रतिध्वनीत जाता .
बायबल – खरेंच एक लायब्ररी
ह्या वचनाचे म्हत्व कळोवंक आमी बायबल विशीं कांय मुळाव्यो गजाली जाणून घेवंक जाय. हें पुस्तक आसलें तरी, आनी आमी तें मानतात तरी तिका मोबायल लायब्ररी मानप चड अचूक. कारण हो पुस्तकांचो संग्रह, १५०० वर्सां वयर काळा सावन विंगड विंगड लेखकांच्या संचांनी बरयल्लो. आयज हीं पुस्तकां एकाच खंडांत बांदून दवरल्यांत – बायबल. फकत ही गजाल बायबलाक संवसारांतल्या व्हड पुस्तकांमदीं ऋग्वेदांभशेन वेगळी थारयता. विंगड विंगड लेखकां वांगडाच बायबलांतल्या वेगवेगळ्या पुस्तकांनी विधानां, घोशणां आनी अदमास करतात, जांकां उपरांतचे लेखक तेंको दितात. बायबल फकत एका लेखकान, वा एकामेकांक वळखपी लेखकांच्या पंगडान बरयल्लें जाल्यार तें म्हत्वाचें नासता आसलें. पूण बायबलाचे लेखकांचें शेंकड्यांनी आनी हजारांनी वर्सां लेगीत वेगळेपण आसात, जे वेगवेगळ्या संस्कृतायांनी, भाशांनी, समाजीक थरांनी आनी साहित्यीक प्रकारांनी बरयतात – तरी लेगीत तांचे संदेश आनी अदमास उपरांतच्या लेखकांनी फुडें विकसीत केला वा बायबलाच्या भायर स्थापीत केल्ल्या इतिहासाच्या तथ्यां वरवीं पुराय जातात. हाका लागून बायबल एका वेगळ्याच पांवड्यार उंच जाता – आनी ताचो संदेश समजूंक आमकां प्रेरीत जावंक जाय. पोरन्या कराराच्या पुस्तकांची सद्याची हातबरपांच्यो प्रती (जेजू पयलींचीं पुस्तकां) हेर पोरण्यां पुस्कां परस सुमार 200 इ.स.प. चीं आसात.
बागेंतल्या मोक्षाचें वचन
हें आमी बायबलांतल्या उत्पत्ती पुस्तकाचे सुरवेकच सृश्टी आनी पतन विवरणांत उपरांतच्या घडणुकांक ‘आशेन पळयतना’ पळयतात. म्हणल्यार सुरवातीची गजाल सांगता तरी ती शेवटाची नदर दवरून बरयल्या. हांगासर आमी एक वचन पळयतात जेन्ना देव आपल्या विरोधी सैतानाक तोंड दिता, जो वायटाचो मूर्तरूप जो सोरोपाच्या रुपांत आशिल्लो आनी सैतानान मनशाचो पतन हाडल्या उपरांतच ताचे कडेन तो कोड्यांतल्यान उलयता :
“… आनी हांव (देव) तुज्या (सैतान) आनी बायले मदीं आनी तुज्या संतती मदीं आनी तिच्या संतती मदीं दुस्मानकाय घालतलों, तो तुजी तकली कुसकुसतलो आनी तूं ताची टाळू मारतलो.” (उत्पत्ती 3:15)
बारीकसाणेन वाचल्यार तुमकां दिसतलें की पांच वेगवेगळ्या पात्रांचो उल्लेख केला आनी हें भाकीत आसा कारण तें वेळा कडेन फुडें पळयता (फुडाराच्या काळा प्रमाण ‘जातलें’ हाचो परत परत भविश्य काळांत वापर केल्ल्यान दिसता). पात्रां अशीं आसात-
- देव/प्रजापती
- सैतान/सर्प
- बायल
- बायलेची संतती
- सैतानाची संतती
आनी फुडाराक ह्या पात्रांचो एकामेकां कडेन कसो संबंद येतलो हाचो अदमास कोड्यांतल्यान जाता. हें सकयल दाखयलां
सैतान आनी बायल दोगांयक ‘संतती’ मेळटली अशी वेवस्था देव करतलो. ह्या संतती मदीं आनी बायल आनी सैतान हांचे मदीं ‘दुस्मानकाय’ वा दुस्वास आसतलो. सैतान बायलेच्या संततीच्या ‘टाळू फोडटलो ’ जाल्यार बायलेची संतती सैतानाची ‘तकली फोडून उडयतलो’.
संततीचेर कपात – एक ‘तो’.
आतां मेरेन आमी फकत मजकूरांतल्यान थेट निरिक्षणां केल्यांत. आतां कांय कारणीभूत कपातीं खातीर. बायलेच्या ‘संततीक’ ‘तो’ आनी ‘ताचो’ अशें म्हण्टात देखून तो एकूच दादलो मनीस – दादलो अशें आमकां कळटा. तें सांगून आमी कांय संभाव्य अर्थ उडोवंक शकतात. ‘तो’ म्हूण संतती ‘ती’ न्हय आनी अशे तरेन ती बायल जावंक शकना. ‘तो’ म्हूण संतती ‘ते’ न्हय, जी वेव्हारीक आसूं येताली, घडये लोकांचो पंगड, वा वंश, वा पंगड, वा राष्ट्र आसूं येता. वेगवेगळ्या वेळार आनी वेगवेगळ्या तरांनी लोकांक एक ‘ते’ जाप जातली अशें दिसलां. पूण संतती, एक ‘तो’ जावन एक लोकांचो पंगड न्हय मागीर तो एक राष्ट्र वा एका विशिश्ट धर्माच्या लोकांक संदर्भ दिता जशें हिंदू, बौध्द, क्रिस्तांव, मुसलमान, वा एक जात लेगीत . ‘तो’ म्हूण संतती ‘तो’ न्हय (संतती म्हळ्यार मनीस). हाका लागून संतती ही एक खाशेली तत्वगिन्यान आशिल्ली, शिकवण, तंत्रगिन्यान, राजकीय वेवस्था वा धर्म अशी शक्यताय ना जाता. ह्या प्रकारचें ‘तें’ घडये संवसार सुदारपा खातीर आमची पसंतीची निवड आसतली, आनी अजूनय आसा. आमची परिस्थिती जें सुदारतलें तें कांय तरेचें ‘तें’ अशें आमकां दिसता, देखून शेंकड्यांनी वर्सां भितरल्या सगळ्यांत बऱ्या मनशाच्या विचारवंतांनी वेगवेगळ्या राजकी वेवस्था, शिक्षणीक वेवस्था, तंत्रगिन्यान, धर्म आदी खातीर वाद घाला पूण हें उतर एकदम वेगळ्या दिकेन दाखयता. देवाच्या मनांत आनीक कितें तरी आशिल्लें – एक ‘तो’. आनी हो ‘तो’ नागाची तकली फोडून उडयतलो.
तशेंच आनी मनोरंजक एक नोंद करपा सारकी आसा कितें सांगिल्लें ना तें लक्षांत घेवप. देव बायलेक वचन दिता तशें दादल्याक संतती दिवपाचें उतर दिना. खास करून पुराय बायबलांत, आनी पुराय पुर्विल्ल्या संवसारांत बापाय वरवीं येवपी पूतांचेर भर दिल्ल्यान हें सामकें असामान्य आसा. पूण ह्या प्रकरणांत मनशा कडल्यान संतती (एक ‘तो’) येवपाचें उतर ना. फकत बायले कडल्यान संतती येतली अशें सांगलां, दादल्याचो उल्लेख करिनासतना.
इतिहासीक वा पुराणीक नदरेन केन्नाच अस्तित्वांत आशिल्ल्या सगळ्या मनशांतल्यान फकत एका मनशान आवय आशिल्ल्याचो दावो केलो पूण त्याच वेळार केन्नाच शारिरीक बापूय नाशिल्लो. हो जेजू (येशू सत्संग) जो नव्या करारांत (हें वचन दिल्या उपरांत हजारांनी वर्सां बरयल्लो) जाहीर करता की तो एक कुमारी कडल्यान जल्मल्लो – अशें एक आवय पूण मनीस बापूय ना. हांगासर ह्या कोड्यांत जेजूची पूर्वसावळी काळाच्या सुरवेकच जाल्या काय? संतती ही ‘ती’, ‘ते’ वा ‘तो’ न्हय, अशें निरिक्षणाक हें जुळटा. त्या नदरेन पळयल्यार कोड्याचें कांय कुडके जाग्यार पडटात.
‘ताचें टाळू फोड’??
सैतान/सोर्प ‘ताचे टाळू’ फोडटलो म्हणल्यार कितें? आफ्रिकेच्या रानांत काम केलें तो मेरेन म्हाका समजलें ना. दमट उश्णतायेंत लेगीत आमकां दाट रबराचे बूट घालचे पडटाले – कारण थंयचे नाग लांब तणांत पडून तुमच्या पांयाक – म्हळ्यार टाळूक – मारताले आनी मारतले. थंय म्हज्या पयल्या दिसा हांवें लागीं लागीं एका सोरोपाचेर पावल दवरलें, आनी घडये तातूंतल्यान म्हाका मरण येवंक शकतालें. ते उपरांत म्हाका कोड्याचो अर्थ समजलो. ‘तो’ सर्पाचो नाश करतलो (‘तकली फोडटलो’), पूण ताका फारीक करचें पडटलें तें मोल, ताका मारून उडयतले (‘ताची टाळू फोडप’) अशें आसतलें. तें जेजूच्या बलिदानांतल्यान मेळिल्ल्या जैताची पूर्वसावळी दाखयता .
नागाची संतती?
पूण ताचो दुसरो दुस्मान, सैतानाची ही संतती कोण? ताचो पुराय सोद घेवपाक हांगा आमकां सुवात नासली तरी उपरांतच्या पुस्तकांनी येवपी मनशाची गजाल सांगल्या. हें वर्णन लक्षांत घेयात:
आमच्या प्रभू जेजू क्रिस्ताच्या येवपा विशीं आनी आमच्या ताचे कडेन एकठांय जावपा विशीं … कोणेंच तुमकां खंयच्याय तरेन फटोवंक दिवचे न्हय, कारण बंड जावचे बगर आनी बेकायदेशीर मनीस, नाश करपाक निश्चीत जाल्लो मनीस कळ मेरेन तो दीस येवचो ना. तो विरोध करतलो आनी देव म्हणटात वा पुजतात त्या सगळ्या वस्तूंचेर हावळ हाडटलो, जाका लागून तो स्वताक देव म्हूण जाहीर करून देवाच्या देवळांत उबो रावता. (२ थेसालोनीककारांक २:१-४; पावलून ग्रीसांत सुमार ५० इ.स. पुर्व बरयल्लें)
उपरांतच्या ह्या पुस्तकांनी बायलेच्या संतती आनी सैतानाच्या संतती मदल्या झगड्यांचो परतो उणाव स्पश्टपणान सांगल्या. पूण ताचो उल्लेख पयलेच खेपे उत्पत्तीच्या ह्या वचनांत, मनशाच्या इतिहासाच्या सुरवेकच, तपशील भरपाची वाट पळयतात, ताचो उल्लेख केला.म्हणून इतिहासाचो पराकाष्ठा, सैतान आनी देव हांचे मदल्या निमाण्या सर्तीचें परतप, सगळ्यांत आदल्या पुस्तकांत अदमास केला.
हाचे आदीं आमी पुर्विल्ल्या पुरुषसुक्त स्तोत्रांतल्यान भोंवडी केल्या . आमी पळयलें की ह्या स्तोत्रांत एक परिपूर्ण मनीस – पुरुस – एक मनीस येवपाचोय अदमास काडला जोय ‘मनशाच्या बळग्यान न्हय’ येतलो . हो मनीस बळीनय दितले . खरेंच आमी पळयलें की हें काळाच्या सुरवेक देवाच्या मनांत आनी काळजांत थारायल्लें आनी थारयल्लें. हीं दोन पुस्तकां एकाच मनशा विशीं उलयतात काय? ते आसात अशें म्हाका दिसता. पुरुषसुक्त आनी उत्पत्ती वचनांत एकूच घडणूक याद आसा – जेन्ना देवान थारायलें की तो एक दीस मनीस म्हणून अवतार घेतलो जाका लागून हो मनीस बळी दिवंक मेळटलो – सगळ्या मनशांची सार्वत्रिक गरज , तांचो धर्म खंयचोय आसूं. पूण हें वचन ऋग्वेद आनी बायबल हांचेमदीं एकूच सारकेंपण न्हय. मनशाच्या इतिहासांतली सगळ्यांत आदली घडणूक ते नोंद करतात देखून ते हेर घडणुकोय एकठांय नोंद करतात जी आमी फुडें पळयतात .