जेजू बरे करता – आपलें राज्य उक्तें करता

राजस्थानांतल्या मेहंदीपूर लागसारच्या बालाजी मंदिरांत लोकांक त्रास दिवपी वायट आत्मे, राक्षस, भूत, प्रेत वा भूत बरे करपाची नामना आसा. हनुमान जी (बाल रुपांत भगवान हनुमान) हाका बाला जी वा बालाजी अशेंय म्हण्टात. ताचें बालाजी मंदीर वा देवूळ दुश्ट आत्म्यांक लागून त्रासांत पडपी लोकांखातीर तीर्थ वा तीर्थस्थळ आसा. अशा सगळ्या आध्यात्मिक संपत्तींतल्यान बरे जावपाची आस्त बाळगून तीर्थयात्राांतले हजारांनी यात्रेकरु, भक्त आनी आध्यात्मिक दुख्खी लोक ह्या तीर्थस्थानाक भेट दितात. ह्या बालाजी वा हनुमान जी देवळांत आसुरी आनी भूत-प्रेतांचो ताबो, समाधी आनी भूतभगावप हें सगळें सामान्यपणान दिसून येता आनी अशे तरेन मेहंदीपूर बालाजी ही तीर्थस्थळ आसून ती आत्म्यांपसून सत्ता सोडवणूक दिवंक शकता अशें मानतात.

आख्यायिका सविस्तरपणान वेगवेगळीं आसात पूण हनुमान त्या जाग्यार स्वताक प्रतिमेंत प्रगट जालो अशें म्हण्टात, देखून हनुमान जीचो उगडास करपाखातीर थंय देवूळ बांदलें. श्री मेहंदीपूर बालाजी मंदिरांतले लोक ट्रान्स, कृत्रिम अवस्थेंत आनी वण्टींक साखळी लेगीत बांदून सुटकेची वाट पळयतात अशी म्हायती मेळटा. मंगळार आनी शेनवारा भक्त चड प्रमाणांत येतात कारण हे बालाजीचे दीस. आर्टी वा पुजे वेळार भूतकाळांतल्या मनशांचे किर्र किर्र आयकूंक येतात आनी उजो लायिल्ले आनी समाधींत अनिश्चीतपणान नाचपी लोक दिसतात.

वेदपुष्टकांतले भूत आनी दुश्ट आत्मे

खऱ्या अर्थान वायट आत्म्यांनी इतिहासांतल्यान लोकांक त्रास दिला. किद्याक? ते खंयच्यान येतात?

जेजूक रानांत प्रलोभन दिवपी सैतानाक जायत्या पडल्ल्या देवदूतांचेर फुडारपण आसा अशें वेद पुष्टकांत (बायबल) स्पश्ट केलां . पयल्या मनशांनी नागाचें आयकून घेतले   उपरांत सावन , ह्या वायट आत्म्यांनी मनशांक जुलूम करून ताचेर नियंत्रण दवरलां. पयल्या मनशांनी नागाचें आयकलें तेन्ना सत्ययुग सोंपलो आनी आमी ह्या आत्म्यांक आमचेर नियंत्रण दवरपाचो आनी जुलूम करपाचो अधिकार दिलो. 

जेजू आनी देवाचें राज्य

जेजून देवाच्या राज्याविशीं अधिकारान शिकयलें . त्या अधिकाराचो ताका हक्क आसा हें दाखोवपा खातीर ताणें लोकांक त्रास दिवपी वायट आत्मे, राक्षस आनी भूत भायर काडले.

जेजू भुतांखेतांनी भरिल्ल्या लोकांक बरे करता

जेजूक वायट आत्म्यां कडेन वा भूतां कडेन जायते सामना जाले. Though k nown as a teacher , सुवार्तेंतय जायते फावटीं नोंद जाता जेन्ना ताणें वायट आत्म्यांच्या लोकांक बरे केलें. ताची पयली अशी बरेपण हांगा दिल्या:

^२१  ते कफर्नाहूमाक गेले आनी सब्बाथाचो दीस येतकच जेजू सभाघरांत गेलो आनी शिकवंक लागलो. ^२२  ताच्या शिकवणेक लोक अजापीत जाले, कारण ताणें तांकां कायद्याचे शिक्षक म्हणून न्हय तर अधिकार आशिल्ल्या मनशां प्रमाणें शिकयलें. ^२३  तेन्नाच तांच्या सभाघरांत अशुध्द आत्म्याचो एक मनीस रडलो: ^२४  “नाझारेतचो जेजू, तुका आमचे कडेन कितें जाय? तूं आमचो नाश करुंक आयला? तूं कोण, देवाचो पवित्र मनीस, हें म्हाका खबर आसा!”

^२५  “शांत राव!” जेजून खरपणान म्हणलें. “तातूंतल्यान भायर सर!” ^२६  अशुध्द आत्म्यान त्या मनशाक खर हालोवन उडयलो आनी किर्र किर्र करून तातूंतल्यान भायर सरलो.

^२७  लोक इतले अजापीत जाले की तांणी एकामेकांक विचारलें, “हें कितें, एक नवी शिकवण आनी अधिकारान! तो अशुध्द आत्म्यांक लेगीत आज्ञा दिता आनी ते ताचें आज्ञा पाळटात.” ^२८  ताचेविशीं खबर सगळ्या गलील प्रदेशांत बेगीन पातळ्ळी. 

मार्क 1:21-28

उपरांत सुवार्त्यांनी मेहंदीपूर बालाजी मंदिरा प्रमाण लोकांनी भूतग्रस्त मनशाक साखळी बांदपाचो यत्न केल्लो, पूण तीं साखळी ताका धरपाक शकली नात, थंयच्या बरेपणाचे वर्णन केलां. सुवार्तेंत ताची नोंद अशी केल्या

ते तळ्याच्या पलतडीं गेरासेनेच्या वाठारांत गेले. ^२  जेजू बोटींतल्यान देंवलो तेन्ना ताका मेळपाक एक अशुध्द आत्म्याचो मनीस थडग्यांतल्यान आयलो. ^३  हो मनीस थडग्यांनी रावतालो आनी ताका आतां कोणाक साखळीन लेगीत बांदूंक मेळनाशिल्लो. ^४  कित्याक ताका जायते फावटीं हात-पांय साखळी बांदून दवरल्यात, पूण ताणें साखळी फाडून पांयांचे लोखण मोडले. ताका वश करपाक कोणूच बळिश्ट नाशिल्लो. ^५  रात दीस थडग्यां मदीं आनी दोंगरां मदीं तो रडटालो आनी फातरांनी स्वताक कापतालो.

^६  जेजूक पयसुल्ल्यान पळे वन तो धांवून ताच्या मुखार मांडयेर पडलो. ^७  ताणें आवाजाच्या माथ्यार मोर्चा काडलो, “तुका म्हजे कडेन कितें जाय, जेजू, सर्वोच्च देवाचो पूत, देवाच्या नांवान म्हाका त्रास दिवंक नाका!” ^८  कित्याक जेजून ताका सांगिल्लें: “हे अशुध्द आत्मो, ह्या मनशांतल्यान भायर सर!”

^९  तेदनां जेजून ताका विचारलें: “तुजें नांव कितें?”

“म्हजें नांव लिजन” ताणें जाप दिली, “कारण आमी जायते आसात.” ^१०  आनी जेजूक परत परत विनवणी केली, तांकां त्या वाठारा भायर धाडूंक नाका.

^११  लागसारच्या दोंगराळ वाठारांत दुकरांचो व्हडलो कळप खावपाक लागलो. ^१२  भुतां नी जेजूक विनवणी केली, “आमकां दुकरां मदें धाड, आमकां तांतूंत वचूंक दिवचें.” ^१३  ताणें तांकां परवानगी दिली आनी अशुध्द आत्मे भायर सरून दुकरांत गेले. सुमार दोन हजारांचो कळप उंच देगेवयल्यान सकयल धांवून तळ्यांत गेलो आनी बुडलो.

^१४  दुकरांक पोसपी लोकांनी धांवून वचून शारांत आनी गांवगिऱ्या वाठारांनी ही म्हायती दिली आनी लोक कितें घडलां तें पळोवपाक भायर सरले. ^१५  जेजू कडेन पावतकच, भुतांखेतांच्या सैन्यान भरिल्लो मनीस थंय बसून, कपडे घालून आनी बऱ्या मनांत पळेलो; आनी ते भियेले. ^१६  तें पळे ल्ल्या लोकांनी त्या भुतांच्या मनशाक जें घडलां तें लोकांक सांगलें-आनी दुकरां विशींय सांगलें. ^१७  मागीर लोक जेजूक आपलो प्रदेश सोडून वचूंक विनवणी करुंक लागले.

^१८  जेजू बोटींत बसताना, भुतांखेतांचो त्रास जाल्ल्या मनशान ताचे वांगडा वचपाक विनवणी केली. ^१९  जेजून ताका सोडलो ना, पूण म्हणलें, “तुज्या लोकां कडेन घरा वचून तांकां सांगात, प्रभून तुजे खातीर कितलें केलां आनी ताणें तुजेर कशी दया केल्या.” ^२०  तेदनां तो मनीस गेलो आनी जेजून ताचे खातीर कितलें केलें तें दकापोलिसांत सांगपाक लागलो. आनी सगळे लोक अजापीत जाले. मार्क 5: 1-20

मनशाच्या मासांतलो देवाचो पूत म्हूण , जेजू गांवगिऱ्या वाठारांनी भोंवून लोकांक बरे करतालो. भूत आनी पर्टांतल्यान जावपी जुलूमाची वळख करून, फकत आपल्या उलोवपाच्या उतराच्या अधिकारान तांकां बरे करून तो ते रावताले थंय गेलो.

जेजू दुयेंतींक बरे करता

17 मार्च 2020 दिसा कोरोना प्रकोपाक लागून मेहंदीपूर बालाजीचें देवूळ अनिश्चित काळा खातीर बंद जालें. वायट आत्म्यां कडल्यान बरे जावपा खातीर लोकप्रिय आसले तरी मेहंदीपूर बालाजी भक्त ह्या नव्या संसर्गजन्य रोगाक बळी पडटात. पूण जेजून लोकांक फकत वायट आत्म्यांपसून न्हय, तर संसर्गजन्य रोगांतल्यानय सोडयले. अशीच एक बरे जावपाची नोंद अशी आसा:

^४०  कुश्ठरोगी मनीस ताचे कडेन येवन ताका मांडयेर विनवणी केली, “तुका जाय जाल्यार तुवें म्हाका निवळ करूं येता.”

^४१  जेजूक राग आयलो. ताणें हात वाडयलो आनी त्या मनशाक हात लायलो. “हांव तयार आसां” ताणें सांगलें. “निवळ जा!” ^४२  रोखडेंच कुश्ठरोग ताका सोडून गेलो आनी तो निवळ जालो.

^४३  जेजून ताका रोखडोच खर शिटकावणी दिवन धाडलो: ^४४  “तुमी हें कोणाक सांगूंक नाका म्हूण पळय, पूण वचून याजकाक दाखोवंक आनी मोयजेसान तुज्या शुध्दीकरणा खातीर सांगिल्ले बळी दिवन तांकां गवाय दिवंक.” ^४५  ताचे बदला तो भायर सरून मुक्तपणान उलोवंक लागलो आनी खबर पातळायलो. ताका लागून जेजूक आतां एका शारांत उक्तेपणान भितर सरूंक शकलो ना पूण तो भायर एकसुरे सुवातेर रावलो. तरी लेगीत लोक सगळेकडेन ताचे कडेन येताले.मार्क 1:40-45

जेजूची बरे करपाची नामना वाडली की ताका गर्दीन गर्दी केली, जशी बालाजी मंदिरांत (उक्तो आसता तेन्ना) गर्दी करतात.

^३८  जेजू सभाघर सोडून सायमनाच्या घरा गेलो. आतां सायमनाची सासण व्हड जोरान ग्रस्त आशिल्ली आनी तांणी जेजूक तिची मजत मागली. ^३९  तेदनां ताणें तिचेर वांकून जोराक धिटाय दिली आनी ती तिका सोडून गेली. ती एकाच वेळार उठली आनी तांची वाट पळोवंक लागली.

^४०  सुर्यास्त जातकच लोकांनी जेजू कडेन वेगवेगळ्या प्रकारच्या दुयेंसां आशिल्ल्या सगळ्यांक हाडले आनी ताणें दरेकल्याचेर हात दवरून तांकां बरे केले. ^४१  तशेंच, “तुमी देवाचो पूत!” पूण ताणें तांकां धिटाय दिली आनी तांकां उलोवंक दिवंक ना, कारण तांकां कळ्ळें की तो मेसियास. लुकास 4: 38-41

जेल्स लंगडे, कुड्डे, बहिरे हांकां बरे करता

आयचे भशेन जेजूच्या काळांत यात्रेकरुपी पवित्र तीर्थांचेर पुजा करताले, शुध्द जावन बरे जावपाची आस्त बाळगून. नोंद जाल्ल्या अशा जायत्या बरेपणांतल्या दोन बरेपणांचेर आमी पळयतात:

कांय काळा उपरांत जेजू जेरुसलेमांत ज्यू लोकांच्या एका उत्सवा खातीर गेलो. ^२  जेरुसलेमांत मेंढरांच्या दाराच्या लागसार एक तळ आसा, ताका अरामी भाशेंत बेथेस्दा म्हणटात आनी ताचे भोंवतणी पांच स्तम्भ आसात. ^३  हांगा व्हड प्रमाणांत अपंग लोक फट उलयताले-कुड्डे, लंगडे, पक्षाघात जाल्ले. ^५  थंय आशिल्लो एकलो अठ्ठातीस वर्सां अपंग आशिल्लो. ^६  जेजून ताका थंय पडून पळेलो आनी आपूण बरोच तेंप अशें अवस्थेंत आसा हें कळ्ळें तेन्ना ताणें ताका विचारलें: “तुका बरे जावंक जाय?”

^७  “साहेब” अवैध मनशान जाप दिली, “उदक हालताना म्हाका कुंडांत भितर सरपाक आदार करपी कोणूच ना, हांव भितर सरपाचो यत्न करताना म्हजे मुखार दुसरो कोणूय सकयल देंवता.”

^८  तेदनां जेजून ताका म्हळें: “उठ, तुजी चटकी उखलून चल.” ^९  एकाच वेळार तो मनीस बरो जालो; ताणें आपली चटई उखलून चलपाक सुरवात केली.

हें घडलें तो दीस सब्बाथ, ^१०  आनी म्हणून ज्यू फुडाऱ्यांनी बरे जाल्ल्या मनशाक म्हणलें, “सब्बाथ, कायदो तुका तुजी चटकी व्हरपाक बंदी घालता.”

^११  पूण ताणें जाप दिली, “म्हाका बरो केल्ल्या मनशान म्हाका म्हणलें, तुजी चटई उखलून चल. ”

^१२  तेदनां तांणी ताका विचारलें, “तुका तें उखलून चलपाक सांगिल्लो हो मनीस कोण?”

^१३  बरे जाल्ल्या मनशाक तो कोण हाची कल्पना नाशिल्ली, कारण जेजू थंयच्या लोकां मदीं सरकून गेल्लो.

^१४  उपरांत जेजून ताका देवळांत मेळ्ळो आनी ताणें ताका म्हणलें, “पळे, तूं परत बरो जाला, पातक करप बंद कर नाजाल्यार तुका कितें तरी वायट घडूंक शकता.” ^१५  त्या मनशान वचून ज्यू फुडाऱ्यांक सांगलें, जेजूच ताका बरो केलो. जुांव 5:1-15

जेजू थंयच्यान फुडें वता आसतना दोन कुड्डे लोक ताच्या फाटल्यान गेले आनी “दावीदाच्या पुता, आमची दया कर!”

^२८  तो घरांत भितर सरलो तेन्ना कुड्डे ताचे कडेन आयले आनी ताणें तांकां विचारलें: “हांव हें करपाक सक्षम आसां अशें तुमकां दिसता?”

“होय प्रभू” तांणी जाप दिली.

^२९  तेदनां ताणें तांच्या दोळ्यांक हात लायलो आनी म्हणलें: “तुमच्या भावार्था प्रमाणें तुका जावंक जाय”; ^३०  आनी तांची नदर परतून मेळ्ळी. जेजून तांकां खर शिटकावणी दिली, “हाची गजाल कोणाकूच कळची न्हय म्हूण पळय.” ^३१  पूण ते भायर वचून त्या प्रदेशांत ताची खबर पातळायली.

^३२  ते भायर सरताना, एक भुतांखेतांचो ग्रस्त आनी उलोवंक शकनाशिल्लो मनीस जेजू कडेन हाडलो. ^३३  तेदनां त्या भुताक धांवडावन घालो तेन्ना तो मूक जाल्लो मनीस उलयलो. लोकांनी अजापीत जावन म्हणलें, “इज्रायलांत अशें कांयच दिसूंक ना.”मातेव 9:27-33

जेजू मेल्ल्यांक जिवंत करता

जेजून मेल्ल्या लोकांक लेगीत जिवे केले अशे प्रसंग सुवार्तेंत नोंद केल्यात. हांगा एक विवरण आसा

^२१  जेजू परत बोटींतल्यान तळ्याचे दुसरे वटेन गेलो आनी तो तळ्या कुशीक आसतना ताचे भोंवतणीं व्हडली गर्दी जाली. ^२२  तेदनां याईरस नांवाचो एक सभाघर मुखेली आयलो आनी जेजूक पळेवन तो ताच्या पांयांक पडलो. ^२३  ताणें ताका खर विनवणी केली, “म्हजी ल्हान धूव मरत आसा, कृपा करून येवन तिचेर हात घालून ती बरी जावन जिवी जातली.” ^२४  तेदनां जेजू ताचे वांगडा गेलो.

ताचे फाटल्यान व्हड गर्दी जावन ताचे भोंवतणी दाबले. ^२५  बारा वर्सां रगत व्हांवून आयिल्ली एक बायल थंय आशिल्ली. ^२६  जायत्या दोतोरांच्या देखरेखीखाला तिका खूब त्रास जाल्लो आनी तिणें आपलें सगळेंच खर्च केल्लें, तरीपूण बरे जावचे बदला ती वायट जाली. ^२७  जेजूची खबर आयकून ती ताच्या फाटल्यान वचून ताच्या कपड्याक हात लायली, ^२८  कारण तिका दिसलें, “हांव ताच्या कपड्याक हात लायल्यार हांव बरे जातलों.” ^२९  रोखडेंच तिचें रगत येवप बंद जालें आनी तिच्या आंगांत आपूण आपल्या दुख्खांतल्यान मुक्त जाल्या अशें तिका दिसलें.

^३०  जेजूक रोखडेंच कळ्ळें की ताचे कडल्यान शक्त गेली. गर्देंत घुंवून ताणें विचारलें, “म्हज्या कपड्याक कोणे हात लायलो?”

^३१  ताच्या शिश्यांनी जाप दिली, “तुमी लोक तुमचे आड गर्दी करतात तें पळयतात, तरी लेगीत तुमी विचारूंक शकतात: ‘म्हाका कोणे हात लायलो? ”

^३२  पूण जेजू भोंवतणीं पळयत रावलो, तें कोणे केलां तें पळोवंक. ^३३  तेदनां ती बायल आपल्याक कितें घडलां तें जाणून येवन ताच्या पांयांक पडली आनी भियेवन थरथरून ताका सगळें सत सांगलें. ^३४  ताणें तिका म्हणलें, “धुवे, तुज्या भावार्थान तुका बरे केलां, शांती जावन वच आनी तुज्या दुख्खांतल्यान मुक्त जा.”

^३५  जेजू उलयताना, सभाघराच्या मुखेल्या यायराच्या घरांतल्यान कांय लोक आयले. “तुजी धूव मेल्ली” तांणी म्हणलें. “आतां शिक्षकाक कित्याक त्रास दिवप?”

^३६  तांणी सांगिल्लें आयकून जेजून ताका सांगलें, “भियेवंक नाका, फकत विस्वास दवर.”

^३७  पेद्रू, जाकोब आनी जाकोबाचो भाव जुांव सोडून हेरांक ताणें आपल्या फाटल्यान वचूंक दिवंक ना. ^३८  ते सभाघराच्या मुखेल्याच्या घरा पावतकच जेजून एक बोवाळ पळेलो आनी लोक मोट्यान रडटाले आनी रडटाले. ^३९  भितर वचून तांकां म्हणलें, “हें सगळो बोवाळ आनी रडप कित्याक, भुरगो मेल्लो ना पूण न्हिदिल्लो आसा.” ^४०  पूण ते ताका हांसले.

तीं सगळीं भायर काडल्या उपरांत भुरग्याचो बापूय आनी आवय आनी ताचे वांगडा आशिल्ल्या शिश्यांक घेवन तो भुरगो आशिल्लो थंय भितर सरलो. ^४१  ताणें तिचो हात धरून तिका म्हणलें, “तलिता कोउम!” (म्हळ्यार “ल्हान चली, हांव तुका सांगतां, उठ!”). ^४२  रोखडीच ती चली उबी रावली आनी भोंवपाक लागली (ती बारा वर्सां पिरायेची आशिल्ली). हाचेर ते पुरायपणान विस्मित जाले. ^४३  ताणें खर आज्ञा दिली की कोणाकूच हे विशीं कळोवचें न्हय आनी तांकां कितें तरी खावपाक दिवपाक सांगलें.मार्क 5: 21-43

जेजून बरे करपाचेर असो प्रभाव घाला की ज्या देशांनी ताचें नांव सगळेकडेन वळखतात थंय वायट आत्मे इतले उणे आसात की थंयचे चडशे लोक आतां वायट आत्म्यांच्या अस्तित्वाचो दुबाव घेतात कारण ताचे प्रकटीकरण पिळग्यांनी पिळग्यांनी दुर्मिळ जालां. 

स्वर्गराज्याची एक पूर्वरुच

जेजून वायट आत्म्यांक भायर काडले, दुयेंती बरे केले आनी मेल्ल्यांक जिवंत केले, फकत लोकांक मजत करपा खातीर न्हय, पूण ताणें शिकयल्ल्या राज्याचें स्वरूप दाखोवपा खातीर. त्या येवपी राज्यांत

तांच्या दोळ्यांतलीं दर एक दुकां तो पुसून उडयतलो. आतां मरण’ वा शोक वा रडप वा वेदना येवची ना, कारण पोरनो क्रम गेला.”प्रकासणी 21: 4

बरे करप हें ह्या राज्याची पूर्वरुच आशिल्ली, देखून ह्या ‘पोरन्या गजालींच्या क्रमाचेर’ जैत कशें दिसतलें तें आमकां दिसतालें. 

अशा ‘नव्या वेवस्थेच्या’ राज्यांत तुमकां रावपाक आवडचें ना?

जेजू सैमाक आज्ञा दिवन आपलें राज्य दाखोवंक लागला – स्वताक मासांत ॐ दाखोवन .